W połowie XX wieku, wraz ze wzrostem liczby samochodów i przyspieszeniem urbanizacji, znacznie wzrosła liczba wypadków drogowych. Zjawisko to wzbudziło powszechne obawy dotyczące bezpieczeństwa ruchu drogowego na całym świecie, a kraje zdały sobie sprawę z pilnej potrzeby opracowania ujednoliconego systemu znaków drogowych, aby ograniczyć nieporozumienia i wypadki spowodowane przez niespójne znaki.
Ważnym kamieniem milowym w tych wysiłkach było podpisanie Konwencji wiedeńskiej o międzynarodowym ruchu drogowym w 1968 roku. Konwencja ma na celu wzmocnienie współpracy międzynarodowej w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz opracowanie ujednoliconych przepisów ruchu drogowego i standardów znakowania w celu poprawy bezpieczeństwa i efektywności korzystania z dróg. W tym kontekście trójkątny znak ostrzegawczy został oficjalnie uznany za znak ostrzegawczy, symbolizujący ostrzeżenie o potencjalnym niebezpieczeństwie. Konwencja stanowi, że trójkątny znak ostrzegawczy powinien mieć czerwoną obwódkę i białą podstawę, aby zapewnić dobrą widoczność w różnych środowiskach.
Koncepcja projektowa trójkątnego znaku ostrzegawczego opiera się na reakcji psychologii człowieka na bodźce wzrokowe. Czerwień kojarzy się zazwyczaj z ostrzeżeniami i niebezpieczeństwami, a ostry kształt trójkąta potrafi szybko przyciągnąć uwagę. Taka konstrukcja zapewnia kierowcom szybką identyfikację sytuacji awaryjnych i reagowanie na nie, skutecznie zmniejszając w ten sposób liczbę wypadków.
Społeczność międzynarodowa zwiększa także swoje zapotrzebowanie na standaryzację znaków drogowych. Zwiększa się mobilność ruchu, co powoduje, że podróże transgraniczne stają się coraz popularniejsze. Aby kierowcy z różnych krajów mogli bez przeszkód rozumieć znaki drogowe na zagranicznych drogach, szczególnie ważne są ujednolicone standardy trójkątnych znaków ostrzegawczych. Dzięki standaryzacji kierowcy mogą szybko dostosować się do dróg w różnych krajach, poprawiając w ten sposób bezpieczeństwo jazdy.
